Terwijl de bomen hun blad verliezen, verlanglijstjes worden opgesteld en we onophoudelijk geconfronteerd worden met crises, rijst het aantal aanmeldingen bij onze praktijk de pan uit. Het gaat slecht met de mentale gezondheid van jongeren, weten we uit de landelijke cijfers. Veel jongeren kampen met stress, gevoelens van eenzaamheid en suïcidale gedachtes. De invloed van de coronacrisis is nog steeds merkbaar. Het is mooi dat psychische problematiek steeds minder een taboe is en een deel van deze jongeren de weg weet te vinden naar psychologische hulp. Maar er speelt meer. Het aantal kinderen met concentratieproblemen en prikkelgevoeligheid is opvallend groot in onze praktijk. Ouders maken zich zorgen. Kan hun kind wel genoeg meekomen? En hoe afwijkend mag het zijn? We zien kinderen die van bijles naar de psycholoog sjezen, om vervolgens te haasten richting de hockeyclub. We komen ouders tegen die in de eerstvolgende vier weken geen plek in hun agenda kunnen vinden voor een sessie ouderbegeleiding. Of ouders die in scheiding liggen en zich geen raad weten met de emotionele buien van hun kind. De onrust is voelbaar op alle niveaus: maatschappelijk, bij ouders en bij hun kinderen. In onze praktijk zien we ‘energiecrisis’ op microniveau. We hebben de ouders dus keihard nodig. Zonder hun betrokkenheid is ons werk als dweilen met de kraan open.
De herfst biedt volop kansen. Het is de tijd van veel binnen zijn, kaarsjes aan, verbinding. Laten we het meer daarin zoeken: ouders die voldoende rust ervaren om er echt te zijn voor hun kinderen, hen te begrijpen en de lat niet te hoog leggen. Gelukkig zien we díe ouders ook in onze praktijk. Ouders die duurzaam investeren door naast versterking van hun ouderschap aan de slag gaan met hun eigen emotieregulatie. Ouders die sinds corona veel meer steunend betrokken zijn bij het schoolwerk van hun kind. Ouders die oplaadtijd creëren, voor zichzelf en de relatie met hun kinderen. Ouders die naar het bos gaan om de geur van herfstbladeren op te snuiven, de tijd nemen om een ouderwets spelletje te doen met hun kind of samen een film te kijken, op de bank, onder een dekentje. Alleen zo kan deze energiecrisis het hoofd geboden worden. Daar kan geen therapie tegenop.
Door Annemieke Hendriksen, GZ psycholoog bij de Gooise Praktijk voor Kind en Jeugd
Wil je ons volgen op LinkedIn? Klik dan hier
